Hırsıza her gün bayram!.

Güm­rük mü­dü­rü tuz ih­ra­cat­çı­sı işa­da­mı­nı oto­ma­ti­ğe bağ­la­mış­tı.
Yurtdı­şı­na gi­den her par­ti ürün için rüş­vet alı­yor, ver­me­di­ği tak­dir­de de TI­R’­la­rın gi­di­şi­ni ge­cik­ti­ri­yor­du.
Çok sert, de­di­ğim de­dik, acı­ma­sız bi­riy­di.
San­ki alın te­riy­le ka­zan­mış, ana­sı­nın hak sü­tü gi­bi he­lal­miş gi­bi rüş­vet tak­sit­le­ri­ni sa­at ak­sat­ma­dan ve son ku­ru­şu­na ka­dar el­den alı­yor­du.
İşa­da­mı ise ürün­le­rin ter­te­miz ol­du­ğu­nu, rüş­vet ver­me­si­ni ge­rek­ti­ren sa­kın­ca­lı bir du­rum bu­lun­ma­dı­ğı­nı öne sü­rü­yor ama der­di­ni kim­se­ye din­le­te­mi­yor­du.
İd­di­ası­na gö­re 6 ay­da 39 bin ton tuz ih­raç et­me­si ge­re­kir­ken, rüş­vet ge­cik­tir­me­le­ri ne­de­niy­le sa­de­ce 6 bin ton gön­de­re­bil­miş­ti!

O gün de mü­dü­rün 500 bin li­ra­lık rüş­vet tak­sit­le­rin­den bi­ri­ni ce­be in­dir­me gü­nüy­dü.
Ama bu kez onu kö­tü bir sür­priz bek­li­yor­du!
Gi­de­rek za­rar et­me­ye baş­la­yan işa­da­mı du­ru­mu yet­ki­li­le­re ih­bar et­miş, po­lis eki­bi de rüş­vet ve­ri­lir­ken ya­pı­la­cak ope­ras­yon için tüm ha­zır­lık­la­rı ta­mam­la­mış­tı.

Ran­de­vu saa­ti yak­la­şın­ca se­ri nu­ma­ra­la­rı ön­ce­den tu­ta­na­ğa kay­de­di­len bank­not to­ma­rı­nı bir ga­ze­te­ye sa­rıp mü­dü­rü bek­le­me­ye baş­la­dı.
Po­lis­ler yan oda­da ko­nuş­ma­la­rı din­le­ye­cek­ler, pa­ra el de­ğiş­ti­rir­ken de bir işa­ret­le bas­kın ya­pa­cak­lar­dı.
Mü­dür da­ki­ka ge­cik­tir­me­den be­lir­le­nen sa­at­te gel­di.
Kı­sa bir hoş­beş­ten son­ra “Pa­ra­mı ver de gi­de­yi­m” de­di.
Ko­nuş­ma­lar çok net du­yu­lu­yor­du:
İşada­mı “Ban­ka ka­sa­sın­da ye­ter­li pa­ra yok­tu. Per­so­nel bü­yük gay­ret­le is­te­di­ği­miz ra­ka­mı ha­zır et­ti. Bu­nun üze­ri­ne 2 bin li­ra­yı on­la­ra da­ğıt­tı­m” de­yin­ce çok kız­dı.
“Sen be­nim pa­ra­mı na­sıl ke­ser­si­n” di­ye­rek ba­ğır­ma­ya baş­la­dı.