Korkuyor!..

Otel­dey­dik. Uyu­yor­duk.
An­sı­zın bir ses böl­dü uy­ku­mu.
Saa­te bak­tım, ge­ce­nin bit­mek üze­re ol­du­ğu­nu gös­te­ri­yor­du.
Ku­lak ve­rip din­le­dim.
Yan­da­ki oda­da uy­ku­su ka­çan bi­ri­nin aç­tı­ğı te­le­viz­yon­dan ge­li­yor­du.
An­la­dım ki, uy­ku­suz kom­şu bant ya­yın­dan “O”­nun ko­nuş­ma­sı­nı din­li­yor­du.
Ko­nuş­ma de­di­ğim la­fın ge­li­şi. “O­” her za­man­ki gi­bi mey­dan oku­yor­du:
“Eyyy…”
O an­da ne­den­dir bil­mem, ak­lı­ma En­gin Tur­gu­t’­un, Ge­zi­’de yi­tir­di­ği­miz Ali İs­ma­il Kork­ma­z’­ın anı­sı­na yaz­dı­ğı di­ze­ler­den ha­tır­la­ya­bil­dik­le­rim ge­li­ver­di:

* * *

Gü­lün ko­ku­sun­dan, zey­tin ve­ren ağaç­lar­dan,
şa­ir­ler­den, şa­man ve ya­man söz­ler­den,
Mek­tup­lar­dan, ki­tap­lar­dan, so­ru so­ran ço­cuk­lar­dan,
Ağ­la­yan an­ne­ler­den, şar­kı­la­rın ma­vi­sin­den,
Yer­yü­zün­den, gök­yü­zün­den, in­san ola­nın ne­fe­sin­den,
Fel­se­fe­den, hey­kel­ler­den, kar­deş­li­ğin iyi­li­ğin­den,
Genç­ler­den, dü­şü­nen­ler­den, el ele sev­gi­li­ler­den,
De­niz ve ar­ka­daş­la­rın­dan ve gür or­man­lar­dan,
Ay­na­dan, akıl­dan, sa­nat­tan, ha­yat­tan, ko­şan at­lar­dan…