Levent Üzümcü’yü kovarak Onurlu Yaşam Ödülü verdiler…

… Ço­cuk­lu­ğun­dan iti­ba­ren ki­me bir hak­sız­lık ya­pı­lır­sa san­ki ken­di­si­ne ya­pıl­mış gi­bi his­se­di­yor, o duy­guy­la da hep ezi­le­nin, mağ­dur ola­nın ya­nın­da yer alı­yor­du.
İl­ko­kul­da öz­gür­lük üze­ri­ne de­ne­me yaz­ma­la­rı is­te­nin­ce, Mon­ta­ig­ne­’den “Öz­gür­lü­ğü­me o ka­dar düş­kü­nüm ki, şu kos­ko­ca dün­ya­da hiç gi­de­me­ye­ce­ği­mi bil­di­ğim hal­de Hin­dis­ta­n’­ı ba­na ya­sak et­se­ler, ye­rim­de du­ra­mam, ora­ya git­mek is­te­ri­m” cüm­le­siy­le baş­la­yan bir kom­po­zis­yon yaz­dı. Ama Türk­çe öğ­ret­me­ni be­ğen­me­miş­ti. Ce­za ola­rak, Yah­ya Ke­ma­l’­den “Sü­ley­ma­ni­ye­’de Bir Bay­ram Sa­ba­hı­” şi­iri­ni in­ce­le­me öde­vi ver­di!..

* * *

As­ker­li­ği­ni Ye­dek­su­bay As­teğ­men ola­rak ya­par­ken bir gün, er­ler­den bi­ri, elin­de kat­lan­mış ve çok es­ki­miş bir mek­tup­la gel­di. Mek­tup ha­mi­li­ne ya­zıl­mış­tı. Ba­ba­sı ço­cu­ğu­na “Bu mek­tu­bu en sev­di­ğin ve gü­ven­di­ğin ko­mu­ta­nı­na ve­r” de­miş, o da ona getirmişti.
Mek­tup “Sev­gi­li ko­mu­ta­nı­m” di­ye baş­lı­yor­du. “Ben bu ço­cu­ğu Hak­ka­ri­’de kur­da-ku­şa yem ol­ma­sın di­ye sı­ğı­nak­lar­da sak­la­dım, o ne­den­le oku­ma yaz­ma öğ­re­te­me­dim, oku­la gön­de­re­me­dim. Va­ta­na mil­le­te ha­yır­lı bir ev­lat ol­sun di­ye şim­di or­du­ya yol­la­dım. Sen­den ri­cam ko­mu­ta­nım, bu ço­cu­ğa oku­ma yaz­ma öğ­ret…”
Hak­ka­ri­li as­ker ba­ba­sı­nın is­te­ği onu de­rin­den et­ki­le­miş­ti.
Bu­nun üze­ri­ne ta­bur­da bir araş­tır­ma yap­tı. Ken­di­sin­den 10 yaş kü­çük, gen­ce­cik er­ler ara­sın­da 18’i­nin oku­ma yaz­ma bil­me­di­ği­ni gör­dü. Ta­bur ko­mu­ta­nı­nın da iz­niy­le, kı­sa dö­nem öğ­ret­men as­ker­ler­den ri­ca ede­rek, bir oku­ma yaz­ma sı­nı­fı kur­du.
Kurs so­nun­da o er­le­rin tü­mü oku­yup yaz­ma­yı öğ­ren­miş­ler­di.