Onca iftira, tehdit, hakaret ve hedef gösterme yetmedi, sıra kovulmaya geldi!..

Ai­le­si, ye­rin­den yur­dun­dan edil­miş mil­yon­lar­ca ai­le­den bi­riy­di.
On­lar ki, va­tan­la­rı Gi­ri­t’­ten, Sa­kı­z’­dan, Se­la­ni­k’­ten ko­pa­rı­lıp, tıp­kı Baf­ra­’dan, Niğ­de­’den, Ay­dı­n’­dan ko­pa­rı­lan ka­der­daş­la­rı gi­bi kar­şı­lık­lı ola­rak yer­le­rin­den yur­dun­dan edil­miş, ge­mi­le­re bin­di­ri­le­rek, ta Sa­man­da­ğ’­dan Ho­pa­’ya uza­nan kı­yı şe­ri­di­ne li­man li­man, köy köy, ka­sa­ba ka­sa­ba bı­ra­kıl­mış onur­lu in­san­lar­dı.
Ba­ba­sı ai­le­si­nin dör­dün­cü ço­cu­ğu, an­ne­si de ilk ev­lat­tı. İki­si de il­ko­kul me­zu­nuy­du. Ba­ba Ka­ra­yol­la­rı­’n­dan emek­li bir oto ta­mir­ci­si, an­ne ise, ev iş­çi­siy­di.
Bi­zim ül­ke­miz­de uzun boy­lu, eli yü­zü düz­gün ol­dun muy­du, ada­ma mut­la­ka zen­gin ço­cu­ğu yaf­ta­sı ya­pış­tı­rı­lır ya, oyun­cu­luk da böy­le­dir. Di­ye­lim ki ak­tör­sün ve bü­yü­kel­çi ro­lü­nü ba­şa­rıy­la oy­na­dın. Se­yir­ci­nin bel­le­ğin­de yıl­lar­ca bü­yü­kel­çi ka­lır­sın!..

* * *

İz­mir Kar­şı­ya­ka­’da baş­la­yan il­ko­kul ma­ce­ra­sı, Ha­tay sem­tin­de son bul­du. Bu yer de­ğiş­tir­me­nin mut­suz­lu­ğuy­la ye­ni öğ­ret­me­ni­ni bir tür­lü se­ve­me­di. Hat­ta il­ko­kul me­zu­ni­yet fo­toğ­ra­fı­nı çek­tir­mek için ar­ka­daş­la­rı se­vinç­le bah­çe­ye ko­şar­ken o, ba­şı­nı sı­ra­ya da­ya­yıp, sı­nıf­ta otur­ma­yı ter­cih et­ti. Yü­re­ğin­de­ki mut­suz­luk,mut­lu­lu­ğun ka­re­si­ne en­gel ol­muş­tu.
Sık­lık­la hak­sız­lı­ğa uğ­ra­dı­ğı için, ço­cuk­lu­ğun­dan iti­ba­ren ki­me bir hak­sız­lık ya­pı­lır­sa san­ki ken­di­si­ne ya­pıl­mış gi­bi his­set­me­ye, o duy­guy­la da mağ­du­run ya­nın­da yer al­ma­ya baş­la­dı.