Öyle bir “Er-Doğdu” ki!..

Be­nim­le ay­nı gün­de ama yıl­lar son­ra, 28 Ağus­tos 1972’de iki­si kız 4 kar­de­şin en kü­çü­ğü ola­rak Er­zin­ca­n’­da dün­ya­ya gel­di. Ai­le­si Er­zu­rum Şen­ka­ya­lıy­dı.
Ba­ba­sı Er­zin­can SSK Has­ta­ne­si­’n­de iş­çi ola­rak ça­lı­şı­yor­du. An­ne­si ise oku­ma yaz­ma bil­me­me­si­ne kar­şın, ço­cuk­la­rı­nın iyi eği­tim al­ma­la­rı için çır­pı­nan, fe­da­kar bir ev ka­dı­nı…
Ha­ya­tı­nın ilk unu­tul­maz ma­ce­ra­sı, ba­ba­sı­nın ye­ni gö­rev ye­ri için Er­zin­ca­n’­dan Er­zu­ru­m’­a eş­ya kam­yo­nu­nun ka­sa­sın­da gi­der­ler­ken yap­tı­ğı yol­cu­luk ol­du.
Er­zu­ru­m’­da ta­şın­dık­la­rı ev top­rak dam­lıy­dı. Yağ­mur yağ­dı­ğın­da her ta­ra­fı akı­yor­du. Böy­le du­rum­lar­da an­ne­siy­le bir­lik­te evin için­de ko­şu­şur­lar, ten­ce­re, ko­va ne bu­lur­lar­sa, akan yer­le­re ko­yar­lar­dı.
Ama gü­nün bi­rin­de öy­le­si­ne yo­ğun yağ­dı ki bun­lar yet­me­di. An­ne­si­nin tek eş­ya­la­rı olan ya­tak­la­rın ıs­lan­ma­sı­nı ön­le­mek için çır­pın­ma­sı yet­me­miş, hep­si sı­rıl­sık­lam ol­muş­tu. Ce­fa­kar ka­dın “Ben ak­şa­ma si­zi ne­re­de ya­tı­ra­ca­ğı­m” di­ye­rek hün­gür hün­gür ağ­la­mış­tı.
***
Er­zu­ru­m’­un Do­ğu sı­nı­rın­da­ki Şe­hit­ler Ma­hal­le­si­’n­de ça­tı­lı bir ev ki­ra­la­dık­la­rın­da ken­di­le­ri­ni sı­nıf at­la­mış, ade­ta zen­gin ol­muş gi­bi his­set­ti­ler. Zi­ra ar­tık yağ­mur yağ­dı­ğın­da ıs­lak ya­tak­lar­da uyu­mak zo­run­da kal­ma­ya­cak­lar­dı!..