Sağlık Bakanlığı için “Vefa” sadece bir semt adıdır!..

9 Tem­muz 1994…
Sa­at­ler 18.00’e yak­la­şır­ken, o yıl İs­tan­bul Tek­nik Üni­ver­si­te­si İn­şa­at Mü­hen­dis­li­ği Bö­lü­mü­’nü bi­rin­ci­lik­le bi­ti­ren 22 ya­şın­da­ki Al­per Çiz­ge­na­kat, ağır­lık­la­rı ku­şa­nıp, ne­fes tut­ma eği­ti­mi için Çeş­me­’de­ki yaz­lık­la­rı­nın ha­vu­zu­na at­lı­yor.
Ama da­ha ön­ce de­niz­de ne­fes­le 27 met­re de­rin­li­ğe ra­hat­ça da­la­bi­len Al­per, su al­tın­da kal­ma sü­re­si­ni 4 da­ki­ka­ya çı­ka­ra­bil­mek ama­cıy­la gir­di­ği ha­vuz­da, ne ya­zık ki be­yin ka­na­ma­sı ge­çi­ri­yor.
Ağa­be­yi­nin dip­te ha­re­ket­siz dur­du­ğu­nu te­sa­dü­fen gö­ren kız kar­de­şi Mü­ge, çığ­lık çığ­lı­ğa dal­dı­ğı ha­vuz­dan Al­pe­r’­i bay­gın du­rum­da çı­ka­rı­yor.
O yıl­lar­da, Çeş­me­’de bı­ra­kın tam te­şek­kül­lü has­ta­ne­yi, ço­ğu kez kü­lüs­tür bir am­bu­lans bi­le bu­lun­mu­yor.
Sağ­lık oca­ğı­na baş­vu­ran has­ta­lar ge­nel­lik­le en ya­kın­da­ki Ur­la Ke­mik Has­ta­ne­si­’ne, kri­tik du­rum­da­ki­ler ise Ege ve­ya 9 Ey­lül Üni­ver­si­te­si­’ne sevk edi­li­yor.
Güç­lük­le ne­fes ala­bi­len Al­per de ba­ba­sı­nın kul­lan­dı­ğı özel araç­la 9 Ey­lül Has­ta­ne­si­’ne gö­tü­rü­lü­yor.
Eğer Çeş­me­’de ilk mü­da­ha­le­yi ya­pa­cak im­kan ol­sa, bel­ki de kur­ta­rı­la­bi­le­cek ha­ya­tı, yol­da kay­be­di­len sü­re ne­de­niy­le an­ne­ci­ği­nin kol­la­rın­da eri­yip gi­di­yor.
Has­ta­ne­de­ki sağ­lık eki­bi­nin ola­ğa­nüs­tü ça­ba­la­rı­na, sü­rek­li kalp ma­sa­jı yap­ma­la­rı­na kar­şın, 6 ya­şın­da pi­ya­no çal­ma­yı öğ­re­nen, ama­tör dal­gıç­lı­ğın ya­nı sı­ra ka­yak, bi­ni­ci­lik ve yel­ken spor­la­rı­nı da ba­şa­rıy­la ya­pan, ağır­baş­lı ve say­gı­lı dav­ra­nış­la­rıy­la çev­re­sin­de­ki her­ke­sin sev­gi­si­ni ka­za­nan Al­per kur­ta­rı­la­mı­yor.
Ya­şa­sa bir haf­ta son­ra ya­pı­la­cak dip­lo­ma tö­re­nin­de bi­rin­ci­li­ği­ni kut­la­ya­cak olan Al­pe­r’­in kı­sa­cık ya­şa­mı, Çeş­me­’de­ki ih­mal edil­miş­li­ğin kur­ba­nı olu­yor.

* * *

Ai­le­si­nin ev­lat­la­rı­nın bi­tim­siz acı­sı­nı ya­şa­dı­ğı gün­le­rin bi­rin­de, an­ne Emi­ne Ha­nı­m’­ı dö­ne­min İz­mir Va­li­si Kut­lu Ak­taş arı­yor. “Si­zin­le bir pro­je­yi ko­nu­şa­ca­ğı­m” di­ye­rek ma­ka­mı­na da­vet edi­yor. O gü­ne ka­dar bir­çok okul ya­pa­rak, eği­ti­me unu­tul­maz kat­kı­lar sağ­la­yan Mil­li Eği­tim Vak­fı Gö­nül­lü­ler Der­ne­ği üye­le­rin­den bi­ri olan Emi­ne Ha­nım, yi­ne bir okul ih­ti­ya­cı­nı ko­nu­şa­cak­la­rı­nı dü­şü­ne­rek he­men Va­li­li­ğe gi­di­yor.
Kut­lu Bey “Bu kez okul de­ğil, has­ta­ne ya­pa­cak­sı­nız. Hem de Çeş­me­’de! Hiç dur­ma­yın, baş­ka Al­pe­r’­le­ri kur­ta­ra­bil­mek için he­men baş­la­yı­n” di­ye­rek, ev­lat acı­sıy­la kah­ro­lan an­ne­ye ha­ya­tı­nın en ul­vi gö­re­vi­ni ve­ri­yor.
Böy­le­si­ne an­lam­lı bir gö­rev ve­ri­lir de du­ru­lur mu?
Ay­nı grup Emi­ne Ha­nı­m’­ın ön­der­li­ğin­de he­men kol­la­rı sı­vı­yor. İz­mi­r’­in gö­nül zen­gi­ni ne ka­dar ha­yır­se­ve­ri var­sa se­fer­ber olu­yor. Ba­ğış kam­pan­ya­sı öy­le­si­ne müt­hiş bir bo­yut ka­za­nı­yor ki, Emi­ne Ha­nı­m’­ın bir ci­ha­zın alı­mı için te­le­fon et­ti­ği ki­şi­ler, so­ru sor­ma ge­re­ği­ni bi­le duy­ma­dan sa­de­ce “ne ka­dar pa­ra­ya ih­ti­yaç ol­du­ğu­nu­” so­ru­yor­lar. Son­ra da en kı­sa sü­re­de ban­ka he­sa­bı­na ya­tı­rı­yor­lar. Böy­le­ce Va­li­li­ğin dört du­var ha­lin­de tes­lim et­ti­ği bi­na, kı­sa sü­re­de 25 ya­tak­lı ve tam te­şek­kül­lü bir has­ta­ne ha­li­ne ge­ti­ri­li­yor.
Al­pe­r’­in ve­fa­tı­nın üze­rin­den 4 ay bi­le geç­me­den, 31 Ekim 1994 gü­nü ya­pı­lan açı­lış­ta Emi­ne Ha­nı­m’­ı, İz­mi­r’­in ef­sa­ne­vi va­li­si Kut­lu Ak­ta­ş’­ın, her­ke­sin göz­le­ri­ni ya­şar­tan bir sür­pri­zi bek­li­yor.
Has­ta­ne­ye Al­pe­r’­in adı ve­ri­li­yor…