Umutsuzların umudu olabilmek zor mu?..

70’li yıl­lar…
Mev­sim kış…
İs­tan­bu­l’­un yok­sul ar­ka so­kak­la­rın­dan bi­ri..
Don­du­ru­cu ge­ce ya­rı­sı aya­zın­da ka­me­ra­man ar­ka­da­şım­la bir sa­bah­çı kah­ve­si­nin or­ta­sın­da­ki in­şa­at mer­di­ve­ni­ne tır­ma­na­rak ça­tı­da­ki “be­kar oda­sı­”na çı­kı­yo­ruz. Çün­kü tek çı­kış yo­lu;
in­şa­at mer­di­ve­ni!..
Ha­ya­tım­da ilk kez gör­dü­ğüm “be­kar oda­sı­” uzun, upu­zun, hiç bit­me­ye­cek­miş gi­bi gelen iz­be bir yer…
Yak­la­şık 50 ran­za­nın tü­mü, alt­lı üst­lü do­lu.
Kir­den sim­si­yah ol­muş çar­şaf­sız ya­tak­lar­da sı­zıp kal­mış in­san­lar, gök gü­rül­tü­sü­nü an­dı­ran ho­rul­tu­lar­la uyu­yor.
Ki­miy­se ci­ğer­le­ri sö­kü­lür­ce­si­ne ök­sü­rü­yor.
Ço­ğu in­şa­at­lar­da bo­ğaz tok­lu­ğu­na ça­lı­şan, ya da iş bu­la­bil­me umu­duy­la o za­man­lar “ta­şı top­ra­ğı al­tı­n” de­ni­len İs­tan­bu­l’­a ge­len fe­na hal­de ça­re­siz­le­rin ara­sın­dan ge­çe­rek, dip­te­ki cı­lız, ara­da bir göz kır­pan ışı­ğa doğ­ru iler­li­yo­ruz.
Üze­rin­de­ki toz top­rak ne­de­niy­le her an sö­ne­cek­miş iz­le­ni­mi­ni ve­ren am­pu­lün sark­tı­ğı yer­de ne du­ru­yor bi­li­yor mu­su­nuz?
Om­zun­da gü­ver­ci­niy­le Ece­vit fo­toğ­ra­fı ve “U­mu­du­muz Ka­ra­oğ­la­n” pos­te­ri…
Ece­vit, be­kar oda­sı­nın de­rin uy­ku­da­ki ga­ri­ban­la­rı­na, “sa­hip­siz de­ğil­si­ni­z” der­ce­si­ne gü­lüm­sü­yor.

* * *