Büyük Ekonomik Kriz

Türkiye, Cumhuriyet tarihinin en ağır ekonomik krizini yaşıyor. 2002 sonundan itibaren devam eden dış borca dayalı, tüketim, ranta ve şatafata dayanan BETON EKONOMİSİ çöküyor. Türkiye 2002'den bu yana adım adım üretimden koptu. İmalat sanayi, 2002'de ekonominin %22'sini teşkil ederken, şimdi %15'ini oluşturmaktadır. Türkiye sanayisizleşmektedir. Ancak küçülen sadece sanayi değildir. Türkiye tarım ve hayvancılıkta da küçülmektedir.

Türk ekonomisi dünyadaki en kırılgan ikinci ekonomidir. İşsizlik artmaktadır. Enflasyon artmaktadır.. Ocak-Ekim 2018 arasındaki 10 ayda, asgari ücretle 370.2 simit alan vatandaşın 44 simidi azalmış, 326.4 simit almaya başlamıştır.

Döviz kurları 2004'ten bu yana en yüksek noktasına ulaşmıştır. Türkiye, dünyada Arjantin'den sonra en yüksek faizi veren ülke olmuştur. İşyerleri kapanmakta, fabrikalar yanmakta, iflaslar peşi sıra gelmektedir. Büyüme rakamları düşmüştür. Bütün bunların oluş nedeni bir papazın tutuklanması değil, yanlış ekonomi politikalarıdır. Ve Erdoğan krizden çıkışın tek yolu olan üretime dayalı yeni bir ekonomik modeli önerebilecek durumda değildir.

Bankalar risk altında

Hükümet, kısa vadeli kaynaklarla, uzun vadeli kredileri yüklenen bankaları büyük risk altına sokmuştur. Yandaşların desteklenmesi uğruna bankacılık sektörü sıkıntıya sürüklenmektedir. Kriz, reel sektör krizi olarak başlamıştır. Ancak artık mali sektörü de yani bankaları da içine çekmiştir. Ülkenin önde gelen firmalarının varlıklarını yurt dışına kaçırması da son dönemde ekonomide gözlenen olağan bir durum haline gelmiştir.

Reel kesim güven endeksi, tüketici güven endeksi, ekonomi güven endeksi geçen seneye göre çökmüştür. Ekonomi güven endeksi gerilemiştir. Saray, borçları ödeyebilmek için tefeci faizi ile uluslararası tefeci piyasasından yeni dış borç almaktadır. Dolar bazında %7, Avro bazında %5.25 faiz ödüyor ülkemiz. Bizi çok kıskanan Almanya ise sadece %0.50 ile buluyor aynı borcu.