Hasta adam: Türkiye!..
Rüya gibi bir şeydi… Sevdiklerimle, dostlarımla, yeni tanıdığım ama uzun yıllardır sıkı fıkı olduğumu düşündüğüm güzel insanlarla bir aradaydım… Kuzey Ege’nin...
Rüya gibi bir şeydi…
Sevdiklerimle, dostlarımla, yeni tanıdığım ama uzun yıllardır sıkı fıkı olduğumu düşündüğüm güzel insanlarla bir aradaydım… Kuzey Ege’nin, Ayvalık’ın insanın nefesini kesen, anında dirilten serin sularında kulaç atmanın keyfini yaşadım… Sinir katsayımın her geçen an biraz daha aşağıya doğru seyrettiğini, sonunda sıfıra yaklaştığını bile gözlemledim!..
En güzel sohbetler (siyaset dahil!), en ipe sapa gelmez fıkralar, efsane Gırgır’ın deli mucidi İrfan Sayar’a taş çıkartacak buluşlar, bitmek tükenmek bilmeyen kahkahalar…
-Bambaşka bir evrende, bir düşler ülkesindeydim!..
Hele gün batımları bir başka ritüeldi… Oralarda ağustos sonunda güneş saat 19.15 sularında kızarmaya başlar, inanılmaz bir kırmızıya dönüşür, alçalır, dakikalarca asılı kalır, bir dakika içinde de batar… Güneşi kumsalda ellerimizde kadehlerle uğurlamak gelenek halini almıştı… Ancak birisi vardı ki, güneşle en yakın, en sıcak, en hüzünlü ve de en keyifli vedalaşmayı o yapıyordu… Her akşam güneşin batmasına dakikalar kala küçücük kayığı ile sessizce tam karşısına geliyor, bekliyor, o koca kızıl top gittikten sonra da gidiyordu… Eminim o sırada o da kadehiyle uğurluyordu güneşi… Aramızda bir sıfat bile yakıştırmıştık yüzünü bile görmediğimiz güneş dostuna:
-Düş balıkçısı!..
Epeydir göz ucuyla izlediğim haberleri önüme koydum, son iki haftada neler olmuş diye gözden geçirdim; yüreğim burkuldu! Doğru dürüst yönetilen bir ülkede uzun yıllar içinde gerçekleşemeyecek olaylar bu güzelim ve kahredici ülkede on beş güne sığıvermişti!
Hangi birinden söz etsem; Türkiye’de tarım ve hayvancılığı sefalete mahkum edip yok olmanın eşiğine getiren, dünyanın dört bir yanından ne idüğü belirsiz, hastalıklı büyük, küçük kesimlik hayvan ya da et ithal eden en büyük Türk b...
