İki dev adam!..

İki güzel insan, o güzelim atlarına bindiler ve gittiler…
Yoksa sevgili Aydın Boysan’ın deyişiyle “kayboldular” mı demeliydim… Aydın Abi “ölüm” lafını hiç sevmezdi; gidenler için “kayboldular” derdi!.. Bir de “Yeni Türkiye” yi hiç sevememişti… Neredeyse son yıllarına dek her 15 günde ya da ayda bir buluştuğumuz, demlendiğimiz, kahkahalar attığımız Tarabya Set Restoran’da sözü açıldığında yüzünü hafif buruşturur, sonra o güzelim Türkçesiyle anlatırdı; tıpkı Ayşe Arman’a verdiği röportajda anlattığı gibi:
-Beni yeni Türkiye denen şey mutsuz ediyor. Bazı ilişkilerin, anlayışların, görgülerin yok oluşu… Bu hoyratlık, kabalık, hadsizlik, bu cehalet yüreğimi yakıyor…
Doğma büyüme Samatyalı idi ama özellikle “Narlıkapı” derdi. Çoğu yitip gitmiş dostlarını, doyumsuz komşuluk ilişkilerini anlatırken, anarken sesi titrerdi hafiften… Kendisi ile dalga geçmekten, içtiği “rakı” ayrı gitmeyen sevgili arkadaşı Tarık Minkari’ye takılmaktan büyük zevk alırdı…
Arif’in Yeri’nin, resmi adıyla Sinema Sevenler Derneği’nin şaşaalı yıllarında iyi içiciler bir grup kurmuştu; başını Aydın Abi çekiyordu:
-Baraton Ekibi!..
Maratondan esinlenmişti Aydın Boysan… Haftada bir gün baratoncular toplanır,  Beyoğlu’nun güzide barlarını dolaşır, her gittikleri yerde hafiften demlenip yola devam ederlerdi!.. Ben bir kez katıldım, dayanamayıp yarı yolda istifa ettiğimi dün gibi anımsarım! O kadar güzel insanlardan kurulu bir ekipti ki; sevgili Doğan Somer, kardeşi Cihan, Ceset Engin... O ekiptekilerin hemen tümü Aydın Abi’nin deyişiyle  “Kayboldular!” Ayşe o müthiş röportajında “Bu kadar uzun yaşamanızı neye bağlıyorsunuz?” diye sormuş, Aydın Abi şöyle yanıtlamıştı:
-Azrail’in benden korkmasına! Çünkü yakala...