Kumpasçı soysuzların hazin sonu!..

Krallar gibi yaşıyorlardı…
Astıkları astık, kestikleri kestikti… En az dört korumayla geziyor, lütfedip medyanın karşısına geçtiklerinde aynı tip, kapkara gözlükler takıyorlardı…
İtibarları o kadar yüksekti ki, zamanın Başbakanı bile üstlerine titriyor, “Zırhlı Başbakanlık Mercedes’ini” dahi içlerinde “en gözü kara” olana tahsis ediyor, yetinmiyor o tarihe kazınan cümlesiyle destek veriyordu:
–Ben de bu davanın savcısıyım!..
Elhak, işlerini gayet iyi becerip, kendilerine güvenenleri mahcup etmediler… Yaptıklarının ne kadar sahte, ne denli yalan, nasıl da alçakça bir kumpas olduğu yüzlerce belge, onlarca “bilirkişi raporu” ile ortaya çıkmasına karşın, tınmadılar bile… Kilitlendikleri “orduyu çökertme, sesini çıkarabilecek aydınları, gazetecileri içeri tıkma, diğerlerine gözdağı verme” hedefine gözlerini kırpmadan ilerlediler…
Özel yetkili savcılar, hakimler, özel seçilmiş ve kilit noktalara yerleştirilmiş polis şefleri, “al gülüm-ver gülüm” metoduyla istedikleri herkesi, hem de yeri geldiğinde yüzlercesini toplu halde tutuklayıp, “Silivri Toplama Kampı’na!” tıktılar…
Adına, “gazeteci”, “yazar” denilen haysiyetsiz mahluklar da, karanlık kuytularda elden aldıkları “kopyala-yapıştır” düzmece belgelerle yüzlerce insanın haysiyet cellatlığına soyundular… Hiç utanıp sıkılmadan “camileri bombalayacaklardı”, “çocukları havaya uçuracaklardı” manşetleri döşediler… Ellerinde, “içi doldurulmuş” bavullarla medyanın önüne çıkıp poz bile verdiler…
Bunların zulümleri altında, olanları onuruna yediremeyen şerefli Türk subayları intihar etti. Bunların topunu cebinden çıkaracak haysiyetli insanlar, kanser olup, kalp krizi geçirip öldü. Ülkenin yüz akı yurtseverler beş yıl, altı yıl, yedi yıl zind...