Vatanım sensin!..

Kütahya düşmüştü…
Yunan ordusu, büyük bir hışımla, güçle, hırsla Eskişehir’e gözünü dikmişti… Kütahya’da yaralanan Mehmetçikler Eskişehir’e taşınmış, derme çatma binalarda, gaz lambası ışığının altında ameliyata yatıyorlardı… Birkaç doktor, bir avuç hemşire, gözyaşlarını saklayarak gencecik kızanları tedavi etmeye çalışıyorlardı…
Çok ağır yaralıların dışında diğer ameliyatlar bayıltmadan ve ağrı kesici verilmeden yapılıyordu çünkü elde morfin kalmamıştı!.. O kahraman çocuklar için ağrı kesici, dişlerinin arasına sıkıştırdıkları bir bez parçasından ibaretti…
Türk Ordusu, firarlar ve silah yetersizliği nedeniyle Ankara’dan, Mustafa Kemal Paşa’dan gelen emir doğrultusunda Sakarya’nın doğusuna çekilme kararı almıştı… Ankara’da ise Türkiye Büyük Millet Meclisi’ni Kayseri’ye taşıma kararı tartışılıyordu; ancak başta Mustafa Kemal, milletvekillerinin ezici çoğunluğu bunu reddediyordu…
Dudaklarda ünlü “Plevne Marşı” dizeleri değiştirilmiş şekliyle gözyaşları içinde söyleniyordu:
–Tuna nehri akmam diyor/ Etrafımı yıkmam diyor/ Şanı büyük Kemal Paşa Ankara’dan çıkmam diyor… Kılıcımı vurdum taşa/ Taş yarıldı baştan başa/ Askerinle binler yaşa/ Şanı büyük Kemal Paşa…

Vatan size minnettardır!.. Eskişehir bir an önce boşaltılmalı, düşmanın eline en ufak silah, mühimmat, uçak parçası bırakılmamalıydı…
Ancak büyük bir sorun vardı, zaman!.. Yunan ordusu Kütahya’dan yola çıkmak üzereydi… Onu yalnızca bir gün, akşam saatlerine kadar geciktirmek gerekiyordu!.. İsmet Paşa kumandanlarıyla birlikte askerlerini topladı. Çok endişeli, çok üzgün görünüyordu… Şöyle seslendi Mehmetçiğe:
-Bir muharebede yenilmek, bir şehri boşaltmak, bir harbi kaybetmek demek değildir. Şu anda buna mecburuz ama yakın gelecekte çok daha güçlü bir şekilde döneceğiz. Geri çekilirken düşmanın elin...