Vesayet!..

Demokrat Parti 1950’de iktidara “Yeter Söz Milletin” sloganıyla geldi…
Ancak bu slogan çok çabuk kenara atıldı; Başbakan Menderes ve kurmaylarının yarattığı slogan çok daha çekici gelmişti:
-Küçük Amerika olacağız!..
Siyasi, ekonomik hatta kültürel adımlar bu slogana göre biçimlendirilmeye başlandı. ABD’ye olan sevgiyi öne çıkaran marşlar, şarkılar, tekerlemeler bile üretildi; minicik çocuklara, okullarda hep bir ağızdan söyletildi; karşılığı şartlı Amerikan yardımları, çocuklara süt tozu ve peynir olarak geldi!..
Ancak yeterli değildi, daha büyük, daha ses getiren bir şeyler yapılmalı, karşılığında NATO’ya kapağı atmalıydık!..
-Kore Savaşı’na dahil olduk!..
Hem de bir tümen büyüklüğünde!.. Sonraki yıllarda bize anlatılan “Kunuri Muharebesi” destanı, aslında bir kendini feda idi! Etrafı sarılmış ABD 8. ordusunun zaiyatsız, burnu bile kanamadan geri çekilebilmesi için Türk Tugayı 741 şehit, 2068 yaralı verdi. Kayıp ve esirlerle birlikte rakam 3 bin 514 olarak tescil edildi…
Amerikalı General Marshall, görevin imkansızlığını şu sözlerle anlatacaktı:
-Bir aspirin tüpünün kapağı ile büyük bir fıçının ağzı kapatılmak istenmiştir!..
Meclis kararı bile olmadan evlatlarımızı Kore’ye gönderen Celal Bayar-Adnan Menderes Hükümeti istediğini almıştı:
-1952’de NATO’ya girdik!..
İşte, o günden sonra binlerce kez duyacağımız, üzerine binlerce makale, kitap yazılacak, belgeseller yapılacak “Askeri Vesayet” deyimi böyle doğdu. Ancak doğru değildi; doğrusu şöyle olacaktı:
-Amerikan vesayeti!..