Yapmayın… Belki de yazıktır, ayıptır, günahtır!

Bir ülkede daha 1,5 ay önce “halka, Meclis’e ateş açan, Cumhurbaşkanı’nın kaldığı yeri basan bir darbe saldırısı” olmuşsa…
Bir polis merkezinde bir anda 11 polis, bir Van akşamı bir seferde onca asker “şehit” düşüyorsa, bir Gaziantep düğünü 30’u çocuk, 50’den fazla insan katlediliyorsa…
Elbette o ülkede “olağanüstü bir hal” vardır.
Bu göz zardı edilemez.
Lakin “darbeye karşı demokrasi savunulduğu” söylenmişse; “demokrasi nöbeti, demokrasi bayramı, demokrasi şehitleri” gibi ciddi kavramlar varsa…
Elbette “olağan bir demokrasi”nin temel değerlerini ummak diye bir şey de vardır.

***

Darbecinin nasıl hukuku, insafı, izanı yok; nasıl sinsi örgütlenme, kara listeleme, ayırma-kayırma, tek adam otoritesi, itaat-biat, adaletsizlik ile tarif ediliyorsa…
“Darbeciye karşı demokrasici”nin de kendini, icraatını, sistemi bunların tam tersiyle tanımlayabilmesi gerekir.
“Bir yanda tank-bir yanda halk” gibi tarihi bir gece yaşamış ülkenin bundan çıkarabileceği ders ancak “daha az tank-daha çok halk” olabilirdi.
Oysa tarih öyle gelişmiyor.
Daha çok savaş, daha çok savaş hukuku, daha çok otoriterlik ilaç sanılıyor.
Yıllarca meğerse “sinsi, darbeci örgüt” ile işbirliği halinde (kendilerinin de zımnen kabul ettiği) keyfiliklere, yanlışlara imza atmış olanlar, sanki hiç yaşanmamış gibi hemen kendi imzalarını “af kapsamı”na sokup bu kez başka yanlışlar imzalıyor; bu arada, belki de hiç “darbeci-terörist” olmadıkları halde, geçmiş iktidar politikaları yüzünden de bugün “işsiz, hukuksuz, haysiyetsiz, hayatsız, hakkaniyetsiz bırakılanlar” var mı diye de tereddüt etmiyor.

***

Anlaşıldığı kadarıyla, mesela yakın tarihte “Cemaat bankası”na az-çok para yatırmış, hesap açmış kim varsa, ayıklanıyor. Delil sayılıyor.
Olabilir. Okulları bile örgüt toplantısında kullanabilen tıynetin büyük meblağlarda o finansman ilişkisi vardır. Ama sıradan, mütevazı bir kişi; bir zamanlar bir başbakan, iki müstakbel başbakan ve cumhurbaşkanının birlikte