Batı, Türkiye muhalefetinin ortağı mı?

Bugün 27 Mayıs, 1960 yılında cumhuriyet döneminin ilk askeri darbesinin yapıldığı gün. Türkiye'deki askeri darbelerin Batı açısından iki boyutundan söz edebiliriz: Birincisi, darbeciler hep Batı’ya öykünmek için darbe yapmaya girişmişler ve darbe yoluyla ele geçirdikleri iktidarı, “çağdaş Batı uygarlığına ulaşmak için yapılan devrimleri devam ettirmek, bu yoldan dönüp geriye gitmek isteyenleri (o ünlü irticayla mücadele söylemini hatırlayalım) tasfiye etmek üzere” kullandıkları iddiasını savunmuşlardır. O halde hedef Batı uygarlığına ulaşmak, araç ise darbeler ve cuntalardır. Dolayısıyla Türkiye'nin darbecileri ideolojik olarak Batı’ya bağımlıdırlar, Batıcıdırlar. Bu sebeple 27 Mayıs’ta darbe yapıldığı ilan edilirken, 'Batı’ya, NATO'ya bağlılık' gösterisi yapılmıştır.
Meselenin ikinci boyutu Batı’nın kurumlarının doğrudan darbelerin yanında yer almış olmasıyla ilgilidir. Aslında Lozan'dan bu tarafa Türkiye Batı modelini esas alan bir politikayı benimsemiş, moda tabirle “Batı’nın vesayetine” girmiştir. NATO-Türkiye ilişkileri aslında, bu vesayet ilişkisinin merkezinin ikinci savaş sonrası dönemde Avrupa'dan ABD'ye kayması sonucuna yol açmıştır. Dolayısıyla Batı sistemi darbecilerle iş ortağıdır.

Batı ve demokrasiye karşı ortak cephe
New York Times gazetesi yakınlarda yazdığı bir başyazıda, daha önce The Economist'in yazdıklarına benzer iddiaları seslendirdi: Buna göre “Türkiye hızla otoriterleşmeye gidiyor, başta gazeteciler olmak üzere, herkese bir baskı uygulanıyor, herkes dışlanıyor; dahası her şeyin kötüye gittiği, her şeyin ötekileştirildiği, herkesin dışlandığı bir ülke haline gelmektedir, ülkenin üzerinde kara bulutlar dolanmaktadır.” Çözüm nerede? Başyazıya göre “durum vahim görünmektedir ve Türkiye üzerinde ABD, NATO müttefiki diğer ülkeler baskı yaparak bu kötüye gidişe dur demelidirler.”