Herkesin bir bayramı var

O kırmızı elbise ya da pabuç alınmadığı için bayramları hep kötü hatırlayan şimdi anne olmuş küçük kız çocuğunun da… bir bayram sabahı ömrü boyunca niye yediğini anlamadığı, hiç yoktan yere inmiş o tokat nedeniyle bayram sabahlarını hiç sevmeyen o oğlanın da.
O zamanın küçük kızı şimdinin annesi kendi kızına alıyor elinden geldiğince istediği bayram elbisesini. Ve o tokadı unutmak istercesine oğullarına her bayram sabahı ne olursa olsun gülümseyerek elini öptürüyor o günkü çocuk.
Şimdiki çocukların ister istemez ellerinde akıllı telefonlar mini bilgisayarlar. Onların da kendince bayramı var elbet, biz anlamasak, bizimkine benzetemesek de.
Gazete okunduktan sonra elde kalem bulmaca köşesine kapanmaktan yemeğin sonundaki tatlı gibi keyif alanların yerinde şimdi kalem taşıma ihtimali çok zayıf nesiller var. Her biri ama sürekli yazışıyor ama sürekli okuyor ama sürekli oynuyor.
Vardır istatistiği de ben sonuçlarına dair denk gelip bir şey okumadım; muhtemelen 15 Temmuz sonrası meselâ candy crush oyununa ilgide feci bir düşüş yaşanmış olmalı. Elindeki telefonda o oyunla ilgilenmeyen çok az kişi görürdüm, iki aydır pek rastlamıyorum ellerindeki ekranlarda.