’Andımız histerisi’

Bazı sosyalist arkadaşlar Andımız konusunda Sayın Reis’le aynı çizgide buluştular. “Bu kadar tantanaya ne gerek var?” mealinde yazdılar. Sayın Kurucu Başkan ise “Yaşananlar bir histeri olayıdır, psikiyatrinin konusudur” dedi.
Ülkemizde saflar sürekli dağılıyor, bölünüyor, şaşırtıcı biçimde yeniden oluşuyor. Galiba bir tür kimlik bunalımı yaşıyoruz. Bir ülkede insanlar Kuruluş’tan neredeyse bir asır sonra hangi toplumun ferdi olduklarını tartışmaya başlamışlarsa; yüzbinlerce yetişkin insan ilkokul öğrencilerinin andını kitle hâlinde okuyor, ülkenin hükümdarı da bunu “histeri” olarak tanımlıyorsa, ortada büyük bir sorun var demektir.
Bazı sosyalist arkadaşların Andımız’ı tuhaf bulmaları yabancılaştıklarını gösteriyor. Bizler Andımız’ı okuyan kitleyle aynı kültür kuşağından geliyoruz, aynı eğitim süreçlerinden geçmişiz; aynı beğenilere, benzer estetik değerlere sahibiz. Hepimiz ilkokuldayken sallana sallana “yaassam, küççüklerimi koorumak, büyyüklerimi saaymak” diye müzikal bir tempoyla kim bilir kaç kez Andımız’ı okuduk. Öncesinde de İstiklâl Marşı’nı okurduk. Enternasyonal’i ya da  “Hêr ne peş dewr û dem ya ve ye” marşını  bize çok sonra öğrettiler. Andımız bizim ilk göz ağrımız, neredeyse ilk sosyal deneyimlerimizden biridir. Bir çocuk andının yıllar sonra canlanıp yüzbinlerce insan tarafından meydanlarda bağıra bağıra okunmasının bir sebebi olmalı. Acaba nedir?
Marksizmin inceliklerine vâkıf olduğunu varsayan, sosyalizmin ve faşizmin tarihiyle derin analojiler yapabilen, işçi sınıfını bilinç-lendirerek devrimci mücadele sürecinde ona önderlik etme özlemiyle tutuşan yüreğin...