Zeybek, tülbent ve çorap

Oy almak için vatandaşa yalan söylemeyi suç sayan ve bu suçun derecelerini belirleyen yasalar olmalı.

Muhtemelen dünyanın her yerinde politikacılar seçimler sırasında biraz yalan söylüyorlardır. Bu yalanların düzeyi de herhalde seçmen kitlesinin kültürel yapısına, algı düzeyine, “kurtarıcı” arayışının şiddet derecesine, seçim sonuçlarına bağlanan umutların büyüklüğüne göre değişiyordur. Gelecek korkusu içinde kurtuluş umudu arayan insanlar söylenen her yalana inanma eğiliminde olurlar.

Sesli aldatma kısmen kabul edilebilir. Mesela Ankara’da bir partinin propaganda minibüsü Çankaya’da bangır bangır “İzmir Marşı”nı, Etimesgut’ta “Çırpınırdı Karadeniz” türküsünü, Pursaklar’da “Mehter Marşı”nı çalabilir. Bu o kadar önemli değil. Sesli propaganda neticede insanların dikkatini çekmeyi, rol icabı onlardanmış gibi görünmeyi amaçlıyor.

IMF’YE HAYIR!

Fakat Sayın Reis, 5 Haziran günü Sakarya mitinginde “Türkiye ekonomisi tüm başlıklarda gelişmiş ülkelerden bile çok ileri seviyede” derken yalan söylemiş oluyor. Halkı alenen aldatmaya yönelik bu türden ifadelerin bir yaptırıma tabi olması gerekmez mi? Yalan çünkü! İktisatçılar seçimlerden sonra Türkiye’nin IMF’ye kapılanacağını, kamucu/toplumcu bir iktisat politikası uygulanmadığı taktirde krizin faturasını halkın ödeyeceğini söylüyorlar.

Ürdün halkı bile bu kadere razı olmadı. IMF’nin dayattığı kemer sıkma politikasına karşı geçen pazartesi günü Amman’da 200 bin kişi ayaklandı; gösteriler diğer şehirlere yayılınca, başbakan istifa etti. Dış basın ayaklanmanın işsiz gençleri, kadınları, dükkân sahiplerini, aileleri, Bedevileri ve ileri teknoloji kullanan şirketlerin çalışanlarını meydanlarda birleştirdiğini bildiriyor. Halk temel tüketim mallarındaki fiyat artışlarını, dolaylı vergilerin yüzde 20-40 oranında artırılmasını protesto ediyor. Sendikalar Birliği Başkanı Ali Obus, devletin “bağımsızlığını korumasını ve IMF taleplerine boyun eğmemesini” istemiş (The Guardian, 03.06.18).