Bu bayramın tadı buruk

Ramazan Bayramı’nın ilk günü. Çoğunuz için tatil demek. Memlekete gitmek! Seyahate çıkmak. Okulların da tatil olduğu günlere denk geldiği için varsa, yazlığa gitmek. Hiç biri yoksa büyüklere ziyarete gidip ellerini öpmek, bayram yemeği yemek. Bu mudur?

Keşke eski güzel günlerdeki gibi bu olsa! Annemin bize güzel elbiseler diktiği, o güzel elbiseyi ve yeni ayakkabılarımı giymek için sabahı bir türlü edemediğim gecenin bitmesini beklemek! Ne yazık ki bayramın tadı da yok, anlamı da yok. Hani dargınların barışması, sevenlerin kavuşması filan ya, ülke ahalisi yarma şeftali gibi ikiye bölünmüş, birbirine diş biliyor.

Birinin ak dediğine diğeri inat olsun diye kara diyor. Biri gülüyor diye öteki ağlıyor. Ortak değer ve sevgi kalmamış, suçlama, iftira, küfür kafir gırla gidiyor. Eski güzel günlerde komşun aç yatıyorsa senin tok yatmanın imkânı yoktu. Şimdi ölsen bakan olmuyor. Kusura bakmayın ama benim için bayramın tadı yok.

Çünkü ülkede ADALET yok.

Adalet arayan insanlar kendilerini sokağa vurmuş, yürüyor. Binlerce kişi yollarda ayakları kanayana kadar taban tepiyor ve bir şeyler anlatmak istiyorsa ben bayram mı yapacağım? KHK’larla yüz binin üzerinde insan sorgusuz sualsiz işlerinden atılmış ve açlığa mahkum edilmiş, haklarını arama hakları da yokken ben bayram mı yapacağım?

İşimi istiyorum diye açlık grevine yatmış iki insan göz önünde ölmesin diye hapse atılmışken ben nasıl bayram şekeri yiyeceğim? Devletin vatandaşına şefkati kalmamış, çığlıklara kulaklarını tıkamışken hangi akraba ziyaretinde mutlu görüneceğim?