Bütün ülkelerin işçileri birleşemez

19. yüzyılın ortalarında çeşitli ülkelerin işçilerinin bir diğerine ihtiyacı vardı. 
O yıllarda bir ülkeden diğerine gidip çalışmak son derece kolaydı ve bu uygulama çok yaygındı. Bir ülkede ücretler biraz yükseldi mi, işverenler hemen diğer ülkelerden işçi getirirlerdi. Ayrıca, özellikle bir ülkede grev olduğunda, grev kırıcı olarak başka ülkelerden işçi getirmek de epeyce yaygındı. Bu koşullarda, hayat, işçileri uluslararası düzeyde işbirliğine ve dayanışmaya zorluyordu. İnsanlar da, mantıklı davranarak bunun gereğini yapıyorlardı. 
1864 yılında İngiliz ve Fransız sendikacılarının önderliğinde Birinci Enternasyonal bu anlayışla kuruldu. 
İşçilerin uluslararası düzeyde işbirliği ve dayanışma ihtiyacı ile sosyalistlerin sınıfsız ve sömürüsüz bir dünya kurma mücadelesi Birinci Enternasyonal’de örtüştü. 

ULUSLARARASI İŞBİRLİĞİ ZORUNLULUKTU

İşçileri uluslararası düzeyde işbirliği ve dayanışmaya zorlayan çok kötü çalışma ve yaşama koşulları, işçileri ülke içinde de mücadelelere mecbur bıraktı. 19. yüzyılın ilk yarısı çok sert sınıf çatışmalarıyla doludur. Özellikle 1848 devrimleri yenilse de işverenlere büyük zarar verdi. 
İşçi sınıfı öncelikli olarak deneyimleriyle öğrenir. İşverenler de öyle. Sermayedar sınıflar da, yaşadıkları sert sınıf çatışmalarından dersler çıkardılar ve bu çatışmaları önleyecek stratejiler geliştirdiler. 
İşçileri uluslararası düzeyde işbirliğine ve dayanışmaya zorlayan etmenler nelerdi?
Ücretleri düşüktü. Sosyal güvenceleri yoktu; ertesi gün ne olacakları belli değildi. Se&ccedi...