Kurban: Tevessülle teslimiyet arasında

Yaratıcıyla kul arasındaki bütün ağırlıkları, tortuları, gürültüleri aradan kaldırabilmek ne büyük mutluluk olurdu. İnsanı merkeze almak, hayatın ve hayatiyetin insanda olduğunu vehmetmek, sonra da onun her manada kan dökücülüğüne ve zafiyetine bakıp umutsuzluğa kapılmak reva mı? Bu tutum ana yoldan ne kadar uzaksa, insanın övgüsünden ve vaat ettiklerinden medet umup, yaşamın anlamını bu yanılsamada bulmak ta o kadar büyük hüsran. Kur’an’daki hac ve kurbanla ilgili bahisler hatta Kabe’nin inşasıyla ilgili ayetler, hepsi de önceliği kime neye vermemiz gerektiğiyle ilgili iz sürmeler, parıldamalar. Teslimiyetin, sadakatin, tevekkülün, öte yandan katlanırken emek vermenin ve say etmenin bitmez tükenmez ilham denizi.   Hz. İbrahim’in büyük bir sınanmayla yıllarca hasretini çekip, ahir ömründe sahip olduğu oğul İsmail’in boynuna bıçağı dayadığı andan bir önceki ana bakalım. Üst üste gördüğü bir rüyada oğlu İsmail’i kurban etmesi emrolunmuştu. Gezerken dağda odun da keseriz diyerek ip ve bıçak almasını söylediği oğula durumu açıklamak zordu. Gerçi yol ilerledikçe yanlarına sokulup iğvada bulunan şeytanı savuştururlarken bu gezmede bir gariplik olduğunu sezmiyor değildi İsmail. Sonunda akıllara durgunluk verecek açıklama geldi: “Ey oğulcuğum! Doğrusu ben uykuda iken seni boğazladığımı görüyorum ne dersin?” “Ey babacığım ne emrolunduysan onu yap.