Son Peygamber

Ramazan hayatımızı radikal biçimde değiştiriyor. Zaman ibadete ve hayatla yüzleşmeye göre yeniden şekillenebilirmiş, imsakla yatıp iftarla güne başlamak mümkünmüş, deneyerek öğreniyoruz. Kalpler rahman sıfatıyla, isyankârlığımıza bakmadan hepimize nimetini ihsan eden, merhametini yağdıran Allah’a karşı umut ve endişe arasında yufkalaşıyor, kötü alışkanlıklar bizden hızla uzaklaşıyor. Güzel bir teyakkuz hali; tam biri çekiştirilecekken ‘mübarek gün, aman konuşmayalım, hepimiz birbirimize dua edelim’ uyarıları, yoksulluk eşitsizlik hakça paylaşamama, hak geçme, helal haram üzerine kafa yormalar, kökten sistem sorgulamaları, sıcakta kavrulan kedilere köpeklere su koyduk mu hassasiyeti, ötekiliği, başkalığı, mülteciliği en baştan ele alma istenci, şöyle bir durumda peygamberimiz nasıl davranırdı acaba sualleri. Ay takvimine göre yaşarken, küçücük uydunun büyüyüp küçülmesiyle ilgilenirken, başımızı daha çok göğe kaldırma alışkanlığı kazandık, yıldızlar ne güzelmiş, o güzelliklerin mahiyetini bir de Stephen Hawking’den dinlemek lazımmış. Patlamalarla, kara deliklerle nice bilinmez acayiplerle hercü merc içindeki evrenin nasıl da lafı bile edilmeyecek küçücük gezegeninde yaşıyoruz, gezegenin ne kadar küçük bir coğrafyasında, o coğrafyanın nokta kadar yüzölçümünde. Hz. Ali’nin dediği gibi küçük cüssede büyük alemler gizliyor insan, evet ama bu dağları yaratmış gibi kibirlenmek için değil, sınırlarımızla karşılaşana kadar akletmek, kalbi çalıştırmak ve varlığı kavrayıp gayemizi keşfetmek için.     *** Ramazanda yüzlerce perdeden en az biri kalkar, muhasebe, murakabe, müşahade başlar, son günlerin el firak! acısı bu yüzden, bu incelmeyi kaybedecek olmanın korkusundan, her kalp bu korkuyu yaşar. Peki bu hissiyatı diri tutmak, Peygamberimizin ışığıyla iletişimi koparmamak mümkün mü.