Vincent’ı ya da tek bir insanı sevmek

Vincent Van Gogh’un tablolarını görmek için Amsterdam’a gittiğimde müzedeki uyarılar yersiz gelmişti önce. Sessiz olun lütfen, fotoğraf çekmeyin, cep telefonu kullanmayın denilmesi ne kadar da yerindeymiş. Kendi içlerine dönmüş, tarlalarda çalışan dindar insanların kırılgan dirayeti, yıldızlı gökyüzünün insan kalbiyle alabildiğine iç içe hüznü, ölmeden önce yaptığı son resimdeki kargaların teslimiyeti önünde uzun zaman geçirirken her şey batıyor insana. Ziyaretçilerin kendi aralarındaki uğultularına, mekanik aletlerin saldırısına maruz kalmak istemiyor insan gerçekten de. Sergiden bir tek kare yok elimde ama tek bir insana dokunmanın değerini ruhuma nakşetmesi bu yolculuğa değer. Patates yiyen bir hane halkının loş aydınlığında, evin önündeki ayakkabıların neredeyse insanın bütün macerasını dışa vuran duruşunda, papatyaların dile gelişinde yerel ve evrensel arasındaki mesafelerin nasıl kaybolduğuna tanık olmak. İnsanın insanla doğayla iradeyle azim sınanışını, kaçınılmaz yoldaşlığını, kaderin ıssızlığını ve hükmün inayetini fırça darbelerinin içinde görmek. Van Gogh’la ilgili çok farklı bir film çalışması olduğuna dair haberler birkaç yıldır bütün dünyada heyecan yaratmıştı. Kendisi de bir ressam olan Polonyalı yönetmen Dorota Kobiela Vincent’ın tekniğine tıpkısıyla bağlı kalarak, biyografisini resimlemeye başlamıştı yıllar önce. Sonra uzun emekler sonucu 125 ressamın katıldığı bir animasyona imza attı İngiliz yönetmen Hugh Welchman ile birlikte Loving Vincent (2017).