Cumhurbaşkanı adayımı açıklıyorum

Hadise Adana’da yaşandı.
Üç gün önce, cuma namazı…
Namazında niyazında dinibütün bir arkadaş bisikletiyle camiye geldi, Allah kabul etsin, cuma namazı için şadırvanda abdest aldı, tam camiye girecek, bir de ne görsün, kapının kenarına bıraktığı bisikletinin yerinde yeller esiyor, mütedeyyin arkadaşımız abdestini alırken bisikletini çalmışlar iyi mi…
İsyan etti tabii, “camide hırsızlık olur mu, memlekette namuslu adam kalmadı mı?” diye bağırdı.
Aynı zamanda hukukun üstünlüğüne inanan bir yurttaş olduğu için, hırsızın yaptığını hırsızın yanına bırakmak istemedi, adaletin tecelli etmesi için karakola koştu, camide bisikletimi çaldılar dedi.
Zabıt tutan polisler, kendi kendine habire “memlekette namuslu insan kalmamış, dini vecibelerimizi yerine getirdiğimiz camide böyle ahlaksızlık yapılır mı, yazık yazık” diye söylenen bu mütedeyyin arkadaştan huylandı.
Bisikletin markasını sordular, cevap yok!
Kaç paraya aldığını sordular, hık mık…
Faturası var mı diye sordular, tık yok.
Çaresiz, itiraf etmek zorunda kaldı.
Çalındı denilen bisikleti, aslında kendisi de çalmıştı.
Bir esnafın dükkanının önünden araklamıştı, polisler merak edip baktı, bölgedeki kamera kayıtlarında kabak gibi görünüyordu.
Kendi hırsızlığını meşru sayıp, çaldığı bisikletle camiye gelmiş, başka hırsızların da camiye gelmesinden mağdur olup, namuslu vatandaşlık görevini yerine getirerek, öbür hırsızları ihbar etmişti.
Hukuki haklarını ararken kelepçelenen dinibütün hırsızımız, mahkemeye götürülürken hâlâ pişkin pişkin şikayet ediyordu, “evet bisikleti çaldım ama, sokaktan çaldım, camide hırsızlık yapılır mı, yazıktır, günahtır, memlekette namuslu adam kalmamış” diyordu.

*

Benim adayım bu arkadaş.