Bu gözlerin göreceği daha ne kaldı ki?

Benim jenerasyonum çok şanssız. Artık buna iyice inandım. Hayata gözlerimi açtığım tarihten kısa süre sonra dünya, ABD Başkanı Kennedy'ye yapılan suikastla sarsıldı. Ülkem ise 1960 ihtilalinin artçı sarsıntılarını yaşıyordu. Sonra 12 Mart 1971 muhtırasını da görüp, yaşadım. 1974'de savaşın ne olduğunu Kıbrıs Barış Harekatı ile anladım. Devam eden yıllarda terörle tanıştım. ASALA denilen bir örgüt, diplomatlarımızı öldürüyordu. Sonra terörün diğer maskeli yüzleriyle tanıştım. DHKP-C ve PKK adında yeni şeytanlar musallat olmuştu ülkeme. Sağ-sol çatışması adı altında her gün 30-40 kişi öldürülüyor, köyler, mezralar PKK tarafından basılıp, bebekler kurşunlanıyordu. Aynı zamanda Kahramanmaraş'ta Aleviler katlediliyordu. Sonunda 12 Eylül 1980 darbesini de gördü bu gözler.
1999 yılında Marmara Depremi'ni yaşadım. Yeşilköy'deki dairem oturulamaz hale geldi. 2001 yılında uluslararası terörün en kahredici görüntüsü, 11 Eylül saldırısıyla gözlerimin önüne serildi. 15 Temmuz 2016'da darbe girişimlerinin en sinsi, en acımasız örneğine tanık oldum. Ardından pandemi kelimesi ile tanıştım. Maskesiz nefes alamaz olduk. Evlerimize hapsolduk. Hastalandık, öldük, iğne üstüne iğne...