Bir hakikat arayışı yolculuğu olarak sinemada varlık göstermek...

Büyük kriz zamanlarında, medeniyetler, o krizi aşmak için büyük form'lar geliştirirler.

BÜYÜK FORM

Ama bu büyük formu, bu formu geliştiren medeniyetin çocukları değil, diğer medeniyetlerin çocukları, daha imajinatif ve zihin açıcı şekillerde kullanırlar. Bunun nedeni, krizi yaşayan medeniyetin, kendi ürettiği hâkim paradigma'nın dışına çıkmasının, yok olması anlamına gelmesidir.

O yüzden mevcut / hâkim medeniyetin paradigmalarının dışında güçlü medeniyet tasavvurlarına sahip medeniyetlerin çocukları, bu büyük formları büyük atılımların geliştirilmesinde daha verimli, etkin ve üretken şekillerde kullanabilirler.

İslâm'ın doğuşu sırasında şiir, büyük form'du ve İslâm'ın şiarları, nebevî şuurla donanan beşerî şiirle / vecd'le hayat buldu, hayat oldu ve hayat sundu bütün insanlığa...

Modern Avrupa'nın kurulmasında resim sanatı benzer bir rol oynadı.

FELSEFENİN BİTİŞİ, SİNEMANIN GELİŞİ...

Geleceğin dünyasının kurulmasında da, bütün sanat, düşünce ve hayat biçimlerinin “sentez”i olan sinema benzer bir rol oynayabilir.

Bunun en önemli göstergesi, çağımızın en parlak düşünürlerinden Deleuze'ün, “felsefe bitti, felsefenin yerine sinema yerleşti” cümlesiyle özetlenebilecek hayatî gözlemidir.

Sinema, hem Avrupa'da, hem de Amerika'da aynı zaman dilimlerinde dünyaya gözlerini açtı. Ama şu ân Amerika'da sinema diye bir şey kalmadı; bağımsız sinemacılarla deneysel sinemacılar hâriç tabiî. Zaten onlar da Amerikalı değiller; Amerika'daki Avrupalılar.

Avrupa'da da sinemanın bir sanat ve dil olarak yeni ufuklar kazandığını söyleyebilmek zor artık; hele de Antonioni ve Bergman da aradan çekildikten sonra.

Bu arada, Tarkovsky, ne Avrupalıydı ne de Batılı. Batı uygarlığının insanlığı ontolojik felâketine eşiğine sürüklediğini düşünen bir film düşünürüydü, sinemanın Nietzsche'si veya Heidegger'iydi.