Kaç kuşak, İstanbul rüyası görmeden “ölüyor”, kaç kuşak!

İnsan, âlemin ruhudur. Şehirse, büyük âlem’le küçük âlem’in -yani insan’ın- buluşma ufku; ötelere, ötelerin ötesine ulaşma umudu...

O yüzden şehir, insanın aynasıdır; insan şehir’de, şehir de insan’da yansır: Birbirinden ilham alır ve umut devşirir ikisi de: Medeniyetin ufuk haritalarını her dâim yenilerler böylelikle -birbirlerine bakarak ve birbirlerine akarak...

İnsan şehirle konuşabildiği zaman, şehir şehrâyin yerine döner. Bir mevlevî gibi ellerini göğe yükselterek semâ eder, döner de döner ve Rabbine şükreder.

İnsan şehirle konuştukça, şehir yerinde duramaz; zevkten dört köşe olur ve insana bütün meyvelerini sunar cömertçe.

İstanbul’la konuşmaya devam ediyoruz…