Bardağı taşıran son kanlı damla

Bu ne biçim ülke?' demedim hiç bir zaman. 'Bu ülke böyle' demedim.
Herhalde, zihnim, kelimelerin 'anatomisi'ni biraz fazla önemsiyor. 'Ülke' dediğiniz zaman kötü bir şeyden bahsediyor olamazsınız. Ülke kendi başına nasıl kötü olabilir ki?

Ülkeyi kötü yaparsak, biz yaparız, biz üzerinde yaşayanlar.
Böyle düşünürüm.
Gitmek.
Bu fikrin de hiç tarafına bakmadım.

Biz buralıyız, bu toprağa aitiz, iyi günde de, kötü günde de.
Acı çekeriz buralarda.
Milli Şef, Kelam-ı Kadim'i okutmaz, çekeriz, 28 Şubat olur çekeriz, 27 Mayıs olur çekeriz.
Bir sahte şeyh üzerinden, bir biçare kadın üzerinden kadınımızın erkeğimizin yüzünü yere geçirirler, çekeriz.
Hatta, Sivas katliamı olur çekeriz. Başbağlar katliamı olur çekeriz.

Gördüm bunları, fakat hiç yüz vermedim 'gitmek' fikrine.
'Hubbul vatan minel iman' mevzu mu, sahih mi? Ne olursa olsun, demek ki bir yeri var tabiatımda.