Cinayetin altındaki imza ve mühür

Cürmü meşhut’ diye bir tabir var. Sadece hukukta değil, sokakta da kullanılır.

Hırsız elinde çaldığı mallarla yakalanmış, “avukat istiyorum” demiş.

Demişler ki, “Her şey meydanda, avukat ne yapabilir?”

“Ben de bunu merak ediyorum” demiş hırsız, “Bakalım avukat ne yapacak?”

Katil bu defa milletin boğazını keserken yakalandı.

Birkaç dakika geç kalınsaydı hikayemiz bitmişti.

İki yüz kırk altı kişi değil, belki beş bin, on bin, yirmi bin kişi ölecekti.

Üç-beş bin değil, belki yüz bin kişi hapse atılacaktı.

Memleket kim istediyse ona satılacaktı. Bölünerek veya dönüştürülerek...

Kendileri zaten satılmıştılar. Kendileri hangi karanlığa, hangi mahfile satılmışsa milleti de, vatanı da onlara satacaktılar.

‘Senaryo’ diyenler, ‘tiyatro’ diyenler utanır mı şehitlerin temiz ruhlarından, temiz bedenlerinden?

‘Cürmü meşhut’ halinde yakalandılar.

Ne diyorlardı?

Balyoz.

Ne diyorlardı?

Sarıkız... Eldiven...

Aynısını bu kez fiilen gözümüzün önünde yaptılar.

Namussuzlar meğer kendileri Balyozcuymuş, Sarıkızcıymış, Eldivenciymiş!

Bazen kaza olur. Otobüs yuvarlanır. İnsanlar ölür. Can pazarı... Bakmışsın yolcunun biri ojesini soruyor.

Şok halidir bu. Hadisenin içinde olanın idraki, hadiseyi ihata edemeyebilir.

Biz aslında bir şok halindeyiz.

Neyi atlattığımızı tam anlamıyla müdrik değiliz.

Altımızda, hepimizin evinin, dükkanının, sokağının altında meğer dinamit varmış.

Düşünsenize, Anadolu kıtası büyüklüğünde bir dinamit lokumu.

(Üstad, ‘Anadolu kıtası büyüklüğündeki dava taşını gediğine koymamızı’ öğütlüyordu. Bunlar Anadolu kıtasının altına dinamit döşemişler!)